Schoonmoeders

Van een warm nest, naar een ijkoud bad

Ja, we krijgen ze cadeau en het is geen cadeauje wat je kunt ruilen. Al ruim 4 jaar ben ik in de eendenfamilie van mijn man. En eerst voelde het als een warm bad. Er was een luisterend oor en er werd zelfs soms lelijk gesproken over mijn schoonzus. Niet dat de woorden geheel onterecht waren, maar dat schept dan een band van vertrouwen. En de woorden zijn altijd veilig in ons eendennest gebleven en zullen er nooit zomaar uit vliegen.

Maar toen de tijd verstreek, kreeg ik ineens het gevoel: als jullie over haar kletsen, doen jullie dat waarschijnlijk ook over mij. Nu ben ik natuurlijk een 'vreemd eendje' ik geef altijd eerlijk antwoord. Dus als je vraagt: vind je het eten lekker? Dan bestaat de kans dat ik ‘nee’ zeg. Wil je dat niet horen, dan zou je de vraag niet aan mij moeten stellen. En natuurlijk is het geen botte nee, maar leuk verpakt in wat veren. Zoals: ‘nou, niet helemaal mijn smaak’ of ‘sorry, maar ik hou niet van champignons’.

Eerst wilden ze alle 'vreemde' dingen van mij weten. Zoals: waarom ga je niet naar verjaardagen? Of: ben je nou nog steeds verdrietig om de dood van je vader? En altijd legde ik het keer op keer heel rustig en begripvol uit. Maar toen kwam ik een TikTok tegen van tante Val: “Als jij iemand moet leren hoe met jou om te gaan, moet je heel snel wegrennen.” Het heeft namelijk niets met jou te maken. Dus met de jaren ben ik gestopt met uitleggen en verdedigen.

Ik wilde zo graag bij de familie horen, vooral omdat ik de mijne ben verloren. Dat het echt als een warm bad voelde. Maar nu, het laatste jaar, is het bad ijskoud geworden. Nergens hangt of staat er een foto van ons in het huis van mijn schoonouders. De nieuwste foto’s van de kinderen staan er wel. Maar ook op geen enkel toilet, als ik op de kalender kijk, staat mijn naam erop. Of zou het komen omdat ik mijn verjaardag nooit vier? Wat denken jullie?

Het zijn de kleine dingen die mij als vreemd, gevoelig eendje raken. Ik hoopte en dacht een nieuw eendennest gevonden te hebben waar ik bij mocht komen. En dat doet mij soms verdriet...

Daarbij is er nooit echt ruimte voor mijn verhaal, alsof ik even moet doorbijten met de zorg over mijn eendenmoeder. Terwijl als anderen in het gezin iets vergelijkbaars hebben, dan is het O zo erg. En dat is helaas niet het enige voorbeeld. Het lijkt namelijk wel of ik leef voor het verdriet van mijn vader. Ja lieve lezer, dit is echt gezegd. Maar nu er in de familie iemand is ontvallen, is er alle begrip voor die dochter. Dit eendje voelt zich niet gezien en verlangt naar erkenning en een liefdevol nest. Want iedereen wil toch horen en voelen dat ze welkom zijn en geliefd?

En deze week voelt het gewoon even zwaar waardoor ik even in de pen ben geklommen.