De grootste hartenpijn in mijn leven is het verlies van mijn vader.
Op mijn 30-jarige leeftijd liet ik zijn hand voorgoed los.
Als ik mijn vader zou moeten omschrijven, dan is onvoorwaardelijk het woord dat ik mijn hele leven heb gevoeld. Een strenge vader, maar ook een rechtvaardige. Maar vooral een vader die van het woord vader een werkwoord heeft gemaakt. Een vader bij wie je je altijd veilig en thuis voelt.
Ik zou uren over hem kunnen kwetteren, want mijn hart en hoofd zijn gevuld met honderden verhalen. En nu ga ik echt niet beweren dat ze allemaal even mooi zijn. Alle eenden maken fouten, net zoals geen mens perfect is. Maar de verhalen zijn meer dan puur. Deze zal ik vast nog met jullie, lees-eendjes, delen.
Voor nu ga ik het hebben over rouw. Ja, want deze maand is het vijf jaar geleden dat mijn vader is overleden. En alle jaren na zijn overlijden heb ik anders ervaren. Maar dit jaar voelt het zo vreemd. Ik ervaar alle fysieke klachten die ik toen, net na zijn overlijden, ook had.
Mijn emmertje staat steeds op het randje van overstromen. Van één zakelijke nieuwe klant schiet ik al uit mijn veren, terwijl ik er normaal makkelijk 10 op één dag aankan. En dat hoofd van mij, dat werkt niet meer. Maar vooral ervaar ik een druk op mijn borst die ik het beste kan omschrijven als niets minder dan hartenpijn.
Na zijn overlijden heb ik een paar weken niet gewerkt. Na een aantal maanden intensief voor mijn vader gezorgd te hebben, was mijn kaarsje op, mijn hoofd vol en zijn huis leeg. De eerste weken besefte ik het nog niet helemaal. Ik zat in mijn nest naar de muur te kijken en de dagen zijn schijnbaar voorbij gevlogen. Pas toen het besef echt kwam, moest ik weer gaan werken. Gelukkig heb ik langzaam kunnen opstarten. Maar de dag dat ik weer begon voelde alsof ik het niet aankon. Ik heb doorgezet, want ik wist: als ik niet doorzet, kom ik er niet meer overheen.
Toen de werkdagen zich langzaam vulden, merkte ik al snel: ik kan dit niet meer. Mijn hoofd liet mij in de steek. Normaal stonden er tien tabbladen open, was ik aan het zingen, zette ik koffie en opende ik nog een nieuw tabblad. Maar nu, na één open tabblad, kwam er steeds een error in mijn hoofd. Dan wist ik het oprecht niet meer. Alle details van de kanten, ze waren weg. Alsof ik Alzheimer-light had.
In deze periode was ik ervan overtuigd dat ik iets medisch mankeerde.
Natuurlijk ga je dan googelen en lees je dat het een symptoom van rouw is. Maar zó erg?
Ja, zo erg! En ik kan je vertellen dat ik nooit meer de oude ben geworden. Dat ik meer op mijzelf ben gaan leven. En alleen nog maar dingen doe waar ik mij goed bij voel. En nu ik dit zo schrijf, heb ik dit gedeelte volledig omarmd van mijzelf. De meeste dagen valt er mee te leven. Alleen dit jaar… Dit jaar begon ik mij begin december ineens in mijn hoofd weer zo slecht te voelen. Soms had ik het benauwd. Het werd me allemaal te veel. En alle sociale verplichtingen (denk aan Sinterklaas, je doet het toch maar voor de baby-eendjes) al die dingen nekten mij. Ineens moest ik huilen en kon ik niet meer stoppen. Het kwartje viel: ik voel mij precies als vijf jaar geleden.
Eerst ervaarde ik paniek, maar al snel kwam de acceptatie. Hoe eerder je accepteert dat het zo is, des te eerder het ook langzaam weer wegdrijft.
Met alle fysieke klachten kwam ook een stemmetje in mijn hoofd. Niet een letterlijk stemmetje, GGZ mag nog even wegblijven. Maar laten we het mijn geweten noemen. Heb ik het allemaal wel goed gedaan? Niet de dingen rondom mijn vader, want ik ben uit hetzelfde hout gesneden als hem. En dat betekende dat ik in onze laatste maanden onvoorwaardelijk meerdere keren per dag bij hem was.
Maar ook dit eendje heeft fouten gemaakt rondom zijn overlijden. Fouten waardoor ik heb gebroken met mijn eendenfamilie. Terwijl ik dacht dat familie onvoorwaardelijk was... weet je nog, zo begon ik mijn verhaal. Nou, deze eendenfamilie is allesbehalve onvoorwaardelijk maar ook dat verhaal voor een andere keer.
Ik stond daar, maar op de rand van de afgrond. Toen hij de wereld verliet, was ik alleen, met de zorg voor mijn eendenmoeder die ik overnam. Geheel automatisch, mocht je je dat afvragen.
Toen hij die ene dag (de mooiste dag van het jaar) het leven losliet, was het afscheid voor mij daar, in die kamer. Een levenloos, sereen lichaam. Nog warm in bed. Onaangeraakt door de tijd die zijn lichaam zou veranderen. Dat was de laatste keer dat ik mijn vader heb gezien. En dat was het mooiste afscheid, met zijn favoriete nummer op de achtergrond, met mijn bonusmoedereend naast mij, op de mooiste / betekenisvolste dag van het jaar.
Reactie plaatsen
Reacties